“Are we human, or are we dancers” klinkt er door mijn oordopjes.
Net als ik een hardlooprondje aan het doen ben met ondersteuning van Evy. Heeeeel licht lopen moet ik vandaag, dus ik doe net of ik een veertje ben. En weer die buizerd die bij me is, net bij deze zin vliegt deze prachtige grote vogel vlak voor me, vleugels gespreid vlak over de weg. Net of hij me zeggen, volg me maar. Ga door, het gaat goed.
Het is een gewone donderdagochtend. Half negen. Januari 2017. Wakker worden ging niet soepel. Keelpijn enzo. Een deel van mij wil wel weer terug naar bed. Even onderduiken. Een ander deel laat me de computer openen en hoopvol naar mijn inbox kijken. Maar geen nieuws, behalve van Blendle.
En dan hoor ik ineens het fluisterstemmetje van mijn hart.
“Pssst, wakker worden, het is geen gewone saaie dag, elke dag is een avontuur.” Elke dag geeft je kansen tot magie, tot leren, tot groei. Het leven is een speeltuin. En terwijl ik dit opschrijf verschijnt er weer een glimlach om mijn lippen. Het is maar net vanuit welk perspectief je naar de dag en het leven kijkt. Je eigen gedachten bepalen de manier waarop je start en hoe de dag eruit ziet.
Deze winterse dag kan ik ook zien een mooie gelegenheid om lekker achter mijn computer te schrijven over magische dingen en toffe reizen? Ik voel weer een kriebeltje in mijn buik en besluit dat ik deze insteek een stuk fijner vindt voor vandaag. Dus ik zit, ik schrijf, ik teken. In het moment. En kijk wat er om me heen gebeurt.
Gister kwam een vriendin even langs en terwijl de tranen haar over de wangen liep vertelde ze dat het niet meer ging. Haar hart zei andere dingen als haar hoofd. En ze koos voor hart. En dat is soms heel erg verdrietig. Omdat je daarmee dingen loslaat. Mensen loslaat. En ook ruimte schept voor nieuwe mogelijkheden. Die je op het moment dat je deze keuze maakt misschien nog niet eens ziet. Eng, spannend, moedig.
En zo beginnen wij 2017 in totale onzekerheid.
Alles ligt open, de mogelijkheden zijn eindeloos. Het antwoord op de hoe vraag ontbreekt grotendeels. En ik voel me alsof ik midden tussen alle gevoelens en gedachten hierom heen sta. En alles wervelt om me heen. Er is geen houvast meer. Geen mogelijkheid tot schuilen. Het is ik en wij en iedereen om mij heen in deze situatie. Het enige wat we hebben is NU. Dit moment, elke minuut, elke dag weer. Met alles wat er is. Met alle patronen, onzekerheden, overtuigingen, gevoelens en gedachten.
En dat maakt elke dag een avontuur.
En elke dag neem ik even tijd, soms op het meditatiekussen, soms onder de douche, op de fiets, of in de auto. Tijd om uit te spreken waar ik naar verlang. Om even contact te maken met mijn intenties, het universum, gewoon te vragen om wat we nodig hebben.
Ik vraag me te helpen het ‘hoe’ duidelijk te maken. Zodat het antwoord niet uit mijn hoofd komt, maar ik me kan laten leiden door iets veel groters dan ikzelf. Are we humans or are we dansers? Ik denk beide, dansende mensen met het leven als toneelstuk.
Bij mijn dagelijkse ritueel hoort ook dankbaarheid. Iets wat tijdens de ceremonies in Ecuador ook altijd terug komt. Dankbaarheid voor alles wat er is. Dankbaarheid voor dit leven, voor alles wat er gebeurt, voor alle mensen om me heen, de dieren, de elementen, de natuur om me heen.
De tijd om te stoppen, terug te gaan en mijn hart niet te volgen is voorbij. Er is maar één optie en dat is meestromen met de flow. En alles uit mezelf geven en laten zien. Overgave.
Veel liefs en luister naar die stem van je hart!
Katrien