Zeven vrouwen, drie dagen lopen, in januari, de bossen van Drenthe. Na een kop koffie en eerste kennismaking lopen we weg in stilte. Lopen, waarnemen, aankomen. We duiken de grote trap af naar beneden, voor ons een open veld met hoog geel gras. Hunebedden die al eeuwenlang op deze plek staan. We steken dwars het veld over met in onze rugzakken spullen voor drie dagen, terwijl de schoten van de nabij gelegen defensiekazerne om ons heen knallen.
Eenmaal weg van de geluiden, dichtbij de stilte van de natuur delen we de eerste verhalen. Wat maakt dat je hier bent, waar verlang je naar? Rust hoor ik vaak. Rust, stiltetijd voor mij, tijd om te voelen, tijd om te ontdekken wat ik wil in plaats van wat de wereld wil.
Ik laat een nummer horen, wat soms direct weerstand oproept, soms tranen, soms vreugde, soms herkenning. Het was er allemaal deze keer. En wat er ook gebeurt, de toon is gezet, samen staan we in een cirkel. Zeven vrouwen dik ingepakt met mutsen, handschoenen, stoere outdoorkleding.
Eigenlijk is dat het belangrijkste wat we doen tijdens deze tochten. Samen als vrouwen in een cirkel zijn. En dan zonder kussentjes, zonder wierook, zonder trommels. Maar alleen wij, puur, buiten, terwijl we langzaam zachter worden, openen naar elkaar.
De eerste dag lopen we 18 kilometer van Havelte naar Diever. Met een koud water plons, een eerste schreeuw. Lachen, huilen. Langs kleine paadjes door de velden, dwars door het Drentse land. Meestal stil, soms een stukje lopend met een vraag, een gesprek.
Dag twee neemt ons mee diep het Drents-Friese Wold in. En het stroomde letterlijk. Niet uit de lucht, maar uit de grond, water, heel veel water op ons pad. Tot onze knieën in het water. We begonnen met omlopen, dwars door het bos om droge voeten te houden. Tot dat ik het niet meer hield en met een grote sprong midden in een plas water ging staan. Gaan we dit doen? Ja, voor woe wil gaan we dit doen. De meesten sprongen met mij mee en zo klosten we over de bospaden met water tot soms wel kniehoogte. Eromheen of er doorheen? Erdoor heen kan ook betekenen boosheid, woeste boosheid, brullen, huilen om wat was en wat is.
Nee, mag ook. Nee, ik wil er niet door heen. Ik kan er niet doorheen. Doorheen doet te veel pijn. Zowel letterlijk als figuurlijk. Ik zie veel vrouwen die moeite hebben met nee zeggen. Ik ken dit zelf ook. Bang om afgewezen te worden, anders te zijn, niet meer mee te mogen doen. Onze nee’s lijken vaak moeilijker uit te spreken dan onze ja’s. En daarmee juist zo belangrijk.
Ik moedig je aan om eerlijk te zijn. Om eerlijk aan te geven wat je voelt, ervaart, wel wilt, niet wilt. Te onderzoeken of dit voortkomt uit oude prut of dat het oprecht is. Zo vroeg ik aan het einde van de tweede dag: ‘wanneer vandaag heb je iets gedaan wat je liever niet wilde. In sociaal contact, in praktische dingen zoals samen ontbijten, dingen die ik voorstelde.’ En bijna iedereen kon wel iets noemen. Hoe mooi dat dit duidelijk wordt, dat patronen eerlijk op tafel komen en dat je gaat voelen wat dit met je doet.
Dag twee nam ons verder mee langs het Drenthepad, door een gebied vol omgeknakte bomen, verdrietig bijna. Dwars over de vlakte van het Doldersummerveld met een grote groep licht nerveuze koeien, langs de savanne en stilte van Wapserveld en terug naar Diever, onze thuisbasis van deze tocht.
Steeds meer verhalen kwamen op tafel, steeds meer ging er open. Waar we ons voor schamen, wat we nooit eerder deelden, wat we nooit eerder deden. Over liefde, intimiteit, sexualiteit, mannen, vrouwen. Werk, verdriet, bedrog, verleden, heden, verslavingen, moeders en vaders.
En we liepen en we liepen, dag 3 over het Dwingelderveld, in de heerlijke winterzon. Een vlakte zo ruim dat je erin op kunt gaan. De on, zo fel, de lucht zo blauw dat het een wintersprookje was. Door liepen we, in stilte over modderige tractorpaden, langs een rivier waar we lieten gaan wat er ging of juist niet. Door het bos terug naar Havelte waar we op de Havelterberg op onze eigen manier afscheid namen. Met gedichten, met woorden, met liedjes en een hart vol liefde. Want dat is wat ik altijd voel aan het einde van een tocht. Een open hart vol liefde, voor de vrouwen die meegingen, de natuur en alles en iedereen.
Met beide voeten op de grond, pluizig mutsenhaar, een regenbroek die ik al drie dagen aan heb en een hele dikke knuffel neem ik afscheid van weer een prachtige groep moedige open vrouwen. En zoals altijd voelt het alsof we elkaar al veel en veel langer kennen dan drie dagen.
Als je ook een keer mee wilt dan vind je alle data hier. Liever alleen met mij op pad? Ik hoor graag van je. Plannen we samen een kennismakingsgesprek in om te kijken of dit iets voor je is.
Ben benieuwd naar je verhaal.