Ik kan het niet meer. En ik wil het ook niet meer. Ik wil voelen dat ik leef in plaats van rondlopen met een telefoon in mijn hand.
Gister schreef ik een tekst voor Instagram. Een ingekort stukje over mijn besluit om een Instagram sabbatical te nemen en mijn telefoongebruik drastisch te gaan verminderen. Misschien las je het al, misschien niet, maar bij deze de niet ingekorte versie. Ik hoop je ermee te mogen inspireren en ik ben erg benieuwd hoe dit voor jou is.
Ik wil luisteren naar de vogels, genieten van de winterzon, wandelen, boeken lezen en er in verdrinken. Ik wil mooie dingen maken, schrijven, tekenen, schilderen in m’n blote kont.
Mijn werk buiten is zo fantastisch mooi. Als ik met je in het bos sta en je help je lijf te voelen, als ik naast je sta en de tranen over je wangen zie stromen, als ik je opluchting hoor, de lichtheid die komt na de diepte. Als ik samen met jou en de anderen op het strand sta van Schier en de tranen over onze wangen lopen bij de zonsopkomst. De stevige echte knuffel die ik je geef boven op een berg in Zweden. Als we onder het Noorderlicht staan en we ons zo klein voelen. Als ik je in de ogen kijk tijdens een oefening en dan blijf. Als we lopen, eindeloos lopen in de zon, de regen, de wind, de storm. Als we de hele dag stil zijn en er in de stilte van alles loskomt. Dan voel ik tot in m’n botten dat het klopt wat ik doe.
Alleen het telefoongebruik wat erbij hoort, social media, ik krijg het niet meer rond voor mezelf. Het gaat gewoon niet meer op deze manier. Ik heb de afgelopen jaren veel tijd doorgebracht op met name Instagram en het heeft me ontzettend veel gebracht. Ik heb een goed lopend bedrijf, werk met prachtige vrouwen, organiseer de meeste geweldige tochten. En toch is het tijd om een andere beweging te maken. De beweging naar mij toe. Ik mis mezelf. Ik heb het gevoel dat mijn telefoon tussen mij en mezelf staat. Ik wil voelen dat ik leef, in plaats van op een scherm kijken en vertellen dat ik leef.
Ik dacht dat ik het kon. Dat ik het kon scheiden, dat mijn telefoon gewoon bij mijn werk hoort. Alleen zo werkt het niet. Althans niet voor mij. Om je eerlijk te zeggen ben ik gewoon heel erg verslaafd aan mijn telefoon. Tenminste zo zie ik het. Constant aan staan voor de buitenwereld. Ook al zet ik alle meldingen uit. Constant op zoek naar iets om te kunnen doen, te reageren, het nieuws te checken (ja, ik ben ook een nieuwsjunk, ik zeg het maar eerlijk). Het is verslavend. Ook gemaakt om verslavend te zijn. Om er zoveel mogelijk tijd op door te brengen. En ik wil het niet meer.
Ik wil genieten van de vogeltjes in mijn tuin zonder de gedachte dat dit een mooie post zou kunnen zijn. Ik wil lopen door de natuur en daar zijn in plaats van denken wat ik er mee zou kunnen op Insta. Ik wil boeken verslinden, mijn creativiteit loslaten, schrijven, podcasts opnemen. Het leven is voor mij te kort en te mooi om zoveel tijd door te brengen met mijn telefoon in de hand.
Stoppen met social media
Dus mijn besluit is voor nu dat ik op een Instagram sabbatical ga. En ik heb zoveel mogelijk apps van mijn telefoon gegooid. Minimaal drie maanden geen Instagram op mijn telefoon. Wellicht ergens een keer een post als ik iets prachtigs meemaak, maar dan vanaf de computer. Wellicht langer, wellicht korter, ik weet het nog niet.
Wat ik wel weet is dat hoe leuk Instagram ook kan zijn, hoeveel geweldige mensen ik er ook door heb ontmoet, dit niet het leven is. En het me in de weg zit om dieper af te dalen in mezelf, ruimte te geven aan dat wat er uit me wil.
En ja, ik vind het bloedspannend. Want waarschijnlijk heb jij me ook gevonden via Instagram. En toch moeten er ook andere vormen zijn om je te ontmoeten en die wil ik gaan verkennen, onderzoeken en proberen. En dat gaat nu niet samen met constant online aanwezig zijn. Misschien straks weer, na een pauze.
Het plan is om juist meer te gaan schrijven, podcasts te gaan maken en op een andere manier te delen, ook over dit proces. Welke vorm dat gaat krijgen, weet je, ik weet het niet. Het is januari, het is nog vroeg.
Als je aan me vraagt wat er uit het donker, uit de essentie van de winter naar boven komt bij me. Dan is het dit. Een enorm verlangen om naar binnen te keren. De diepste krochten van mezelf in te duiken. Te voelen wat er nu echt door me heen wil komen in plaats van het te bedenken. Een verlangen naar voeding en inspiratie om het nieuwe vlammetje wat er is aangegaan diep in mijn te verzorgen en te voeden. Zo ben ik veel aan het lezen op het moment. Ik verslind boeken van vrouwelijke auteurs die me voorgingen. En alleen daar haal ik zo veel levenslust uit, veel meer dan Instagram me kan geven.
Ik ben heel benieuwd wat er door jou heen beweegt zo eind van de maand januari. Als je iets wilt delen, ik hoor het graag!
