“Hoe dan? Hoe moet ik dit doen?” Het gebeurt bijna altijd, die eerste dag van een tocht of traject. Die brandende vraag: hoe kom ik hieruit? Logisch, want we zijn allemaal op zoek naar oplossingen. In ons hoofd, in onze gedachten zoeken we rusteloos naar het antwoord op die ene vraag: hoe?
Wat ik telkens weer merk is dat de ‘hoe’-vraag een mooi startpunt is. Alleen… in ons hoofd is geen snel antwoord te vinden. Sterker nog, de ‘hoe’-vraag blijkt vaak helemaal niet zo relevant om over te piekeren. Wel om een wens of verlangen helder te krijgen, maar niet voor de oplossing.
Van doen naar zijn
Hoe gaat namelijk niet over doen of denken. Het gaat over zijn. Zodat het antwoord vanzelf komt, vanuit een diepere plek in jezelf. Het gaat om gronden. Om bewustwording. Om het zien van die oude patronen waar je steeds weer in verstrikt raakt. Het gaat om verbinding houden met de volwassen vrouw die je bent, in plaats van het kleine meisje dat je was.
Vanuit die oude patronen en dat kleine meisje is de ‘hoe’-vraag niet te beantwoorden. Of in ieder geval niet op een manier die nu klopt voor je. De volwassen vrouw in jou daarentegen? Die heeft zoveel meer vertrouwen, wijsheid en weten. En naar die stem moet je eerst leren luisteren.
Deze versie van jou staat in verbinding met je lijf. Kent haar grenzen. Kan voelen wat de juiste richting is en heeft vertrouwen in de uitkomst. Vaak is deze stem behoorlijk verstopt onder al die oude lagen – de innerlijke criticus, de controleur die je strak in het harnas houdt. Maar dit is de stem die de wereld nodig heeft. Niet de pleaser. Niet de redder of de eeuwige doener. Niet de perfectionist die het mooie plaatje hoog wil houden.
Moed om tevoorschijn te komen
De wereld, je kinderen, de mensen die je liefhebt en vooral jijzelf – jullie hebben allemaal de authentieke versie van jezelf nodig. En ja, het vereist moed om vanuit die versie tevoorschijn te komen. Want je hebt waarschijnlijk geleerd dat de wereld daar wat van kan vinden.
En toch voel je waarschijnlijk ook dat het niet meer anders kan. Als een soort push. Als je niet luistert en doorgaat zoals je altijd deed, dan gaat je lijf wel signalen geven. Door chronische stress, bijvoorbeeld. Die oude route heb je inmiddels zo vaak gelopen, dat je misschien wel denkt dat je dit bent. Maar geloof me die wijzere versie van jou – die echte jij, die diep van binnen weet wat goed is, is er ook nog. Een beetje verstopt wellicht, maar ze is er.
Die andere route ken je inmiddels heel goed, al heel lang. Maar zeg nou zelf: is dit de manier waarop je door wilt? Altijd maar in je hoofd?
Geen quick fix
Zulke processen gaan niet vanzelf en er is ook geen quick fix, wie dat ook mag beloven. Ik geloof er niet in. Het is nodig om je eigen diepte in te duiken. Ja, ook naar vroeger en wat je vanuit daar hebt meegekregen. Het is ook niet iets wat ooit ‘af’ is. Ja, soms wel een tijdje. Totdat het leven je weer een mooie gelegenheid geeft om nóg een laagje dieper te duiken. Om te ontdekken waar jij jezelf nog in de steek laat.
Werken in de onderlaag
Dit is wat we doen tijdens de tochten en trajecten. Niet rommelen in de bovenlaag, maar werken in de onderlaag. Zodat dáár de ‘hoe’ uit mag komen. Niet vanuit je hoofd, maar vanuit de diepere laag in jou. Zodat je kunt voelen wat er anders mag en op welke manier in plaats van piekeren over de hoe.
Ben jij er klaar voor om dat te gaan ervaren? Weet me te vinden.
