Afgelopen week zat ik in Zwitserland met mijn vader, zoon en lief. Het was prachtig en helaas was ik ook ziek, of in ieder geval snotverkouden. En daarnaast zit ik middenin de peri-menopausale fase en daardoor ben ik niet altijd op m’n best. Eerlijk is eerlijk. Ik ben ook gewoon maar een mens, een vrouw die door een pittige levensfase gaat. En daar bots ik soms tegenaan. Dan kijk ik even terug naar een gesprek waarin ik geïrriteerd was geweest, ongeduldig, niet de versie van mezelf die ik graag wil zijn. Met dat stemmetje in mijn hoofd: “Jij begeleidt mensen, jij zou dit toch beter moeten weten?”
Ken je dat gevoel?
Dat je van jezelf verwacht dat je het allemaal op orde hebt. Dat je rustig blijft, geduldig bent, altijd de juiste keuzes maakt. Alsof er een handleiding bestaat voor het perfect mens zijn en jij die alleen maar hoeft te volgen. Maar die handleiding bestaat niet. Hoe hard je ook aan jezelf werkt.
We zijn geen robots
Ik merk het steeds weer, bij mezelf en bij de vrouwen die ik begeleid: we vergeten dat we mens zijn. Dat we mogen struikelen, twijfelen, ons laten meeslepen door emoties. Dat verandering moeilijk is, ook al wéten we wat goed voor ons zou zijn.
Je kent het waarschijnlijk wel. Je weet dat je beter voor jezelf zou moeten zorgen. Dat je grenzen zou moeten stellen. Dat je zou moeten kiezen voor wat jij wilt in plaats van wat anderen van je verwachten. En toch doe je het niet altijd. Of je valt terug in oude patronen. Of je merkt dat je na een periode van groei weer in hetzelfde gedrag schiet. Niet omdat je zwak bent. Niet omdat je het niet goed genoeg doet. Maar omdat je mens bent.
Verandering is geen rechte lijn
Ik dacht vroeger dat verandering er zo uitzag: je ziet iets in jezelf, je besluit het anders te doen, en vanaf dat moment gaat het beter. Een rechte lijn naar boven. Maar zo werkt het niet.
Verandering is meer zoals een pad door de bergen Je denkt dat je op weg bent naar de top, maar dan kom je bij een splitsing. Of ineens nog een top. Of je loopt een stukje terug omdat de route toch anders blijkt. Soms struikel je over je eigen voeten. Soms sta je even stil om op adem te komen.
En dat is oké. Sterker nog: dat hoort erbij.
Wat als je jezelf wat meer ruimte gaf?
Ik ben de laatste tijd regelmatig liever voor mezelf. Want wat als ik mezelf wat meer ruimte zou geven? Om te twijfelen. Om soms geïrriteerd te zijn of verdrietig of moe. Wat als dat niet betekent dat ik tekortschiet, maar dat ik gewoon leef? Dat ik gewoon een vrouw ben die een rijk leven heeft met liefdevolle mensen om zich heen, heel gaaf werk, een fijne plek om te wonen. Maar vooral een vrouw in een fase die gaat over verandering. Een natuurlijke fase in een vrouwenleven, die tijd vraagt, die mildheid vraagt.
En ik vraag het ook aan jou: wat zou er veranderen als je jezelf toestemming gaf om mens te zijn? Met al je grillen, je emoties, je onvolkomenheden? Misschien zou je wat zachter worden voor jezelf? Misschien zou je minder energie kwijt zijn aan het gevecht om alles goed te doen? Misschien zou er ruimte komen voor echte verbinding – met jezelf en met anderen?
De kracht van kwetsbaarheid
Wat ik steeds meer merk, op de tochten en in het membership, is dat er iets magisch gebeurt wanneer vrouwen hun masker afzetten. Wanneer ze durven te zeggen: dit vind ik moeilijk. Hier loop ik tegenaan. Dit lukt me niet. Dan ontstaat er echte verbinding. Ik krijg het ook vaak terug: wat fijn dat jij ook je kwetsbaarheid laat zien. En ja, dat is wat ik doe. Ik ben namelijk ook gewoon een mens, een vrouw. Met worstelingen net als jij. En inmiddels weet ik dat die worstelingen minder worden als ze er mogen zijn. Als ik stop met vechten en alles welkom heet. Dus precies de tegenovergestelde beweging maak. En nee, dat lukt me niet altijd en nee dat is ook niet altijd makkelijk.
Het is helpend om te zien dat je niet de enige bent die worstelt. Dat andere vrouwen – die van buitenaf ook zo sterk lijken – precies dezelfde twijfels hebben. Dat we allemaal ons best doen. Dat we allemaal leren. En dat we dat samen kunnen doen.
Waar loop jij tegenaan?
Ik ben benieuwd: waar loop jij tegenaan in dit moment van je leven? Wat vind je moeilijk? Waar ben je aan het worstelen met verandering?
En vooral: waar ben je misschien te streng voor jezelf?
