Terugkeren naar binnen, thuiskomen bij je diepste zelf.
Zo vlak voor de vakantie, midden in de winter is het tijd om balans op te maken. Het was voor mij persoonlijk een pittig en ook prachtig jaar.
Februari 2019. Het moment waarop ik kon gaan doen wat ik op dat moment het hoogste op mijn boodschappenlijstje bij het universum had gezet. Samen met mijn zoon terug naar Ecuador. Terug naar het land waar hij geboren is. Terug naar de plekken waar we hebben gewoond. Terug naar zijn oma. Abuela Rosa bij wie de tranen over de wangen liepen toen ze hem weer zag. En bij mij ook. Mijn vader was ook mee. Drie generaties op avontuur in een oude jeep. Terug de tijd in. Langs pijn en langs schoonheid. Iets wat ik mijn kind zo ontzettend graag wilde laten zien. Iets dat een jaar eerder nog buiten bereik leek. En ineens mogelijk was omdat er een baan op mijn pad kwam die me wat lucht gaf op financieel gebied.
Toen kwam maart en wij waren weer terug op Nederlandse bodem.
En pats, mijn doel was weg. Het leek of ik geen richting meer had. Begon me af te vragen wat ik wilde, of mijn werk nog wel klopte. Ik zat in een grote organisatie waar ik mijn ei niet kwijt kon. Waar ik als een gek was gaan geven, gaan initiëren, proberend de boel in beweging te krijgen. En ineens vroeg ik me af waar ik was beland en hoe ik in vredesnaam zover bij mezelf vandaan had weten te komen. Ik zat op een weg waarvan ik me heel erg moest gaan afvragen of het wel de juiste was voor me. Ik zei letterlijk dat ik het gevoel had dat mijn ziel aan het doodgaan was.
Een keuze hoefde ik achteraf gezien niet eens te maken. Dat deed mijn lijf wel voor me, omdat ik te lang wachtte met luisteren.
Eind mei hield het op. Ik kwam op een maandagavond thuis na mijn werk. Stond aan het aanrecht met de boodschappen net uitgepakt. En ineens begon ik te huilen. Tranen, tranen en tranen. Ik kon eigenlijk alleen nog maar huilen. Ik was zo moe als ik nog nooit geweest was. Ik melde me ziek in de verwachting dat een paar dagen rust me zou helpen. Maar die paar dagen rust brachten me nog dieper naar binnen. Dieper mijn lijf in. En fuck man wat deed dat pijn. Alles deed pijn. Al mijn spieren deden pijn. En de tranen bleven stromen.
Kruipend ging ik naar de bedrijfsarts.
Vol schaamte, want fuck een coach die zelf zo in een valkuil kan lopen. Dé Katrien die het allemaal zo verdomd goed weet, die was keihard door de mand gevallen. Zo voelde het. Burn-out was de conclusie. “Het leven geeft je situaties waarbij je tot in je botten mag voelen dat bepaalde overtuigingen niet meer nodig zijn” las ik in het boek van Linda Rood. En deze heb ik inderdaad tot in mijn botten gevoeld.
Twee weken later stond de Dingle Way in Ierland op het programma. Ik maakte me zorgen, wilde niet gaan. Onmogelijk met mijn lijf zo in de knoop. Maar we gingen toch, het avontuur maar aan. Ik hees mijn rugzak op, keek op de kaart en alsof ik nergens last van had begon ik te wandelen. De eerste avond rammelend van angst in de tent. We lagen achter een prikkeldraadje en ik was zo bang om weggestuurd te worden. Zo bang dat ik er niet mocht zijn. Ik heb uren een mantra gepreveld. Ik ben hier, dus ik ben welkom. Ik ben hier, dus ik ben welkom. Ik mag hier zijn. Het is ok, ik ben ok. Het is goed, alles is goed. Ik ben goed genoeg. En tijdens die tocht door Ierland merkte ik wat er gebeurde als ik te hard ging. Voelde ik wanneer genoeg genoeg was. Kreeg ik weer adem. Kon ik mezelf weer horen. Mijn gevoel weer voelen. Langzaam een hoge berg op. Mijn ritme, mijn tempo. Terug naar binnen. Terug naar de verbinding met mezelf.
Na Ierland kwam ik in volle openheid weer thuis.
Ging koffie drinken op het werk. Besloot in juli langzaam terug te keren. Maar de spanning bleef voelbaar. Als een angst om opgezogen te worden. Te verdwijnen in werk. Geen energie over te hebben voor mezelf, voor mijn kind, voor mijn vrienden. Voor de mooie dingen in het leven waar ik wel energie van krijg. Weer weg bij mezelf. En als ik wel contact durfde te maken, dan wist ik wat ik moest gaan doen, ook al was het nog zo eng. Voor zoveelste keer in mijn leven kwam ik op een kruispunt van kiezen voor mijn gevoel, mijn lijf, mijn ziel. Of kiezen uit veiligheid, uit angst, voor datgene wat ‘verstandig’ zou zijn om te doen. Maar ik wist diep van binnen al wat me beter zou maken. Gaan.
Ik had de mazzel om nog een keer de bergen in te mogen of waarschijnlijk zal dat geen toeval zijn. Deze keer een situatie die het leven me gaf om me nog meer te laten voelen wanneer het wel stroomt. We vertrokken voor twee weken naar Noorwegen. Niet om na te denken, juist om alles los te laten. Aarde, lucht, water en vuur. Geen afleiding. Samen zijn, verbinding met mezelf en de wereld. En eenmaal thuis was er geen twijfel meer. Ik voelde bij de keuze om te gaan alleen maar opluchting, ruimte in mijn lijf, in mijn hart.
Naderhand vroeg ik me of het weggaan een oud patroon is. Weggaan als het lastig is.
De verbinding niet aan durven gaan. En toch is dat wat ik naar buiten toe wel heb gedaan, de verbinding zoeken. Wat deze situatie me juist heeft laten zien is dat de enige verbinding die ik niet aan durfde te gaan die met mezelf was. En zodra ik mezelf weer kon horen, weer kon voelen reageerde mijn lijf direct positief. Dus nee het oude patroon is niet weggaan bij de situatie als het lastig is. Het oude patroon is weggaan bij mezelf.
Door naar buiten te gaan, door veel te wandelen, door bezig te zijn met mijn eigen creatieve projecten, door contact te maken met mijn lijf, kon ik de verbinding met mezelf weer krijgen. Door uit de bullshit verhalen te stappen, diep de natuur in te duiken, en daarmee in mezelf. Dat heeft me geholpen weer thuis te komen bij mezelf. En dat is een verdomd fijne plek om te zijn. En soms ga ik weer even weg, stap ik in een trein van gedachten die me even meeneemt naar een verre plek. Maar na dit avontuur kan ik het weer beter herkennen, omkeren en weer terug gaan.
En wat ik me ook besef, niet voor het eerst, is dat ik altijd al thuis was, thuis ben.
Ik was het alleen even vergeten, het contact ermee kwijt geraakt. Het leven gaf me een situatie die me liet zien wat er gebeurt als ik zo ver weg ga. Wat er dan gebeurt mijn lijf.
Ten diepste maakt het niet uit wat je doet. De connectie met jezelf is er altijd.
Dat is de grap van het hele bovenstaande verhaal. Het maakt niet uit. Voor mij was dit nu de weg. Het opzeggen van mijn baan, maar ik had ook kunnen blijven, want ook dan was ik al thuis geweest. Het is voor mij alleen zoveel makkelijker ten diepste contact te maken en te houden met mezelf als ik de ruimte heb om op mijn eigen manier te werken en leven. Dus dat is een keuze. Maar die heeft weinig te maken met thuis zijn, want dat zijn we ten diepste allemaal, altijd al.
Deze week was echt een afsluit week. Onderzoeken gedaan, resultaten besproken, nieuwe richtingen uitgezet. Het voelt alsof er na de vakantie op meerdere fronten een nieuw avontuur gaat beginnen en dat voelt goed. Een nieuwe tijd dient zich aan, een nieuw cyclus mag beginnen. Ik ben inmiddels zeven jaar op Nederlandse bodem na tien jaar Ecuador. Op een bepaalde manier heb ik altijd nog een been uit Nederland gehad. De mogelijkheid om te gaan. Weer terug naar Ecuador, weer weg, de wereld over. Maar het voelt nu of ik hier in Nederland een vastere bodem heb. Dit is waar ik nu ben, hier wil ik ook zijn. Ik hoef nergens heen, ik ben al thuis. En ook hier word ik gedragen, daarvoor hoef ik niet de wereld over.
En nu is het winter. Bijna de donkerste dag.
Mijn hoofd wil nog van alles. Uiteraard heb ik een plan, doelen en wil van alles af hebben, maar het leven stroomt op een ander tempo dan mijn hoofd. Het gaat om vertragen, tijd maken voor mezelf en de mensen die ik lief heb, dingen uitzoeken, afronden, opruimen, bijpraten, wandelen, creëren op een fijne manier wanneer ik zin heb.
Ondertussen kijk ik naar buiten en zie het steeds eerder donker worden. En hoe donkerder het buiten wordt hoe lichter het voelt het in mij. Naar binnen, naar binnen. Laat er even helemaal niets zijn, zodat er iets kan ontstaan. Laat alles maar even vallen diep in de donkere grond. Zodat daaruit nieuw leven kan komen. Zoals altijd, echt altijd gebeurt in het ritme van de natuur. En vanuit daar, met vertrouwen ga ik een nieuw jaar tegemoet. Een nieuw decennium. Dankbaar voor een diep jaar, de mooie lessen, ervaringen, prachtige reizen, de mensen om me heen. Dankbaar voor jou, dat je dit leest, dat je me volgt op deze reis.
Ik wens je hele fijne donkere dagen, met licht dat schijnt diep binnen in jou.
Zie je graag in 2020 tijdens één van onze nieuwe avonturen!
Liefs, Katrien