Reizen. Ik vind het zo fantastisch. Zo heerlijk. Zo vrij.
Als ik op reis ben dan gaat er iets open in me. Ontstaat er magie. Kan ik me overgeven aan het moment. Klopt alles voor me.
En soms ga ik daar dan ook heel erg aan hechten, ga ik het reizen verheerlijken. Wil ik niks liever dan mijn rugzak inpakken en gaan. Waar dan ook heen. Op zoek naar nieuwe mogelijkheden, nieuwe kansen, nieuwe avonturen. Truc is en blijft natuurlijk om de openheid die ik voel tijdens het reizen ook hier thuis toe te passen. Dus eigenlijk het reizen te zien als een metafoor voor het echte leven. Tijdens een reis voel ik me zoals ik me wil voelen en thuis lijkt het alsof het niet zo is. Terwijl het leven thuis natuurlijk net zo een goed een reis is. Net zo goed een avontuur.
Een een paar weken geleden kwam ik terug uit Noorwegen, waar ik samen met lief Ronald en zoonlief Wayra een fantastisch reis heb gemaakt. Twee weken wildkamperen in de bergen en afsluiten in een tipi op een onbewoond eiland. Voor mijn gevoel was ik maanden weg. Weer op Nederlandse bodem duurde het ook echt dagen voor ik weer een beetje geland was. Mijn huis leek ineens bizar groot, al onze spullen totaal overbodig. En de ruimte in Noorwegen, die me ook ruimte geeft in mezelf, ook die mis ik. Tikje melancholisch dus, tot ik begon te kijken naar wat ik nu eigenlijk kan leren van deze vorm van reizen, welke symboliek kwam ik tegen. En wat kan ik daarmee doen in mijn huidige leven hier.
De reis begon direct goed voor mij.
Ik wilde al een tijdje minder telefoon gebruik en bam. Op dag 2 ketste mijn telefoon op een rots. Over en uit, digitale detox. Dat was wel erg snelle manifestatie. Maar wat bleek dat fijn te zijn! Geen mail, geen WhatsApp, geen instagram. Gewoon even helemaal niet. Het enige waar ik vooraf bij deze reis een beetje bang voor was deze tocht was erg slecht weer en kou. En ja hoor, tweede wandeldag. Erg, erg slecht weer en kou. En vooraf had ik me bedacht dat we dan op zouden warme in een gezellige hut, ook direct geregeld aan het eind van dag 2. Tot zo ver kwamen al mijn wensen uit.
Fucking spannende bruggetjes had ik vooraf niet over gefantaseerd maar waren er wel.
Je weet wel van die bruggetjes met houtjes tegen elkaar aan, hangend aan een paar kabels. Blik op nul, niet naar beneden kijken en gewoon gaan. Er is geen andere optie. Mooie metafoor voor de spannende dingen in het leven. De spannende keuze die je soms moet maken omdat je binnenste roept dat het anders moet. Blik naar het eindpunt en gaan. Niet omkijken, niet stoppen, niet naar beneden kijken. Zinloos want creëert alleen maar angst. Stappen zetten, in beweging blijven en gaan.
Op een dag besloten we langzaam maar zeker op zoek te gaan naar een kampeerplekje. Ik voorop en ineens zag ik een blok hout liggen op een rots. Best gek midden in de wildernis, een keurig blok hout op een rots. Ik kijken, vind ik daar een hele zak met hout!!! In the middle of nowhere. Ik helemaal blij, roep naar de mannen dat ik een schat heb gevonden. Wij al het hout op de rug meenemen en door zoeken naar een plekje om te kamperen. Bij een prachtig riviertje met watervallen zag ik een vlak plekje bij een paar rotsen. Ik er heen en je gelooft het niet, daar vind ik een stapel aanmaakhoutjes. Gewoon een keurige stapel gehakte houtjes. WTF? Deze schat werd wel erg bijzonder. Wij helemaal blij, tentjes opzetten en bam het begon te regenen. Regen, regen en regen. Het hield niet meer op. Zaten we daar met onze schat, die we niet konden gebruiken. Wat een flauwe grap van het universum. Tot het ochtend werd, koud nog, klein beetje zon. En we een heel groot ochtendvuur konden maken! Alle spullen konden drogen. Heerlijk houtsnijden bij het vuur, een top ochtend zonder haast en met droge spullen en tenten. Dus zo zie je maar weer. Niet elke schat is wat het lijkt en is soms pas op een later moment in te zetten.
Ik was echt daar aanwezig in Noorwegen. Dat was even mijn wereld.
De bergen, de mannen, het pad, de rode T’s. Wanneer gaan we eten, waar gaan we slapen. Is er hout. Hele basale dingen. Voor de rest waren er geen zorgen. Geen moeilijkheden. Wel veel lol, verbinding. Gewoon zijn met wat er is. Bijvoorbeeld zoonlief. Die had elke dag wel even en klein dipje. En normaal thuis zou ik dan mijn best doen om hem door dat dipje te helpen. Iets doen. Iets oplossen. Alleen nu had ik niks. Geen creatief knutsel project, geen pijl en boog, geen filmpje. Dus was ik gewoon bij hem. Naast hem. En dan won de nieuwsgierigheid, zag hij iets moois en kwam de grijns weer terug. Na de tweede keer snapte ik het ineens, dit kan ik thuis ook meer doen. Gewoon niks doen! Gewoon zijn met was er is. En zo ging het ook voor mij. Om in de woorden van Ronald te spreken, soms is het ruk en en soms is het tof. En dat is ok. Dat hoeft helemaal niet anders.
En om dit reisverhaal af te sluiten nog even het verhaal over de trail magic. Het schijnt zo te zijn dat als je lange wandeltochten loopt er dan sprake gaat zijn van een zekere magie. En dat gebeurde bij ons ook echt! We hebben 3 x gelift deze vakantie en elke keer waren we binnen een kwartier weg. We kwamen 1 x van de berg af zonder plan en er stond letterlijk een taxi met open deuren op ons te wachten. We lieten een tas met boodschappen achter in een liftauto en die werd teruggebracht. Het leek of we telkens op de juiste plekken terecht kwamen en de juiste mensen ontmoeten. Wonderbaarlijk mooi hoe het leven werkt!
Dus al met al weer veel inspiratie opgedaan tijdens deze reis. Inspiratie die ik goed kan gebruiken de komende periode. Ik sta open voor de trail magic, ook in het echte leven. En ga lekker spannende bruggetjes over steken en zijn met wat er is.
Liefs, Katrien