Vanochtend om 09:00 liep ik in het bos.
Het was mooi. Overal kleine spinnewebjes in de heide. Zonlicht filterde door de bomen.
Ik was een beetje weet niet wat. Ik liep, voelde een brok in mijn keel. Was ontroerd.
Ik liep verder, rustig ademend. 4 tellen in en 6 tellen uit. Langzaam lopen. Ontdekken wat er speelt. Ontdekken waar mijn voeten heen willen lopen. Zitten op een nat bankje, een ven voor me in het riet. Emotie suist even door me heen. Wat een rust, wat is het hier mooi.
Beelden van bergen uit Ecuador komen binnen. Ik kan me nog precies het gevoel herinneren dat ik had in de keuken van Isinlivi. Een piepklein bergdorpje midden in de Andes.
Hoe ik daar met mijn broek op de knieën op de eco-wc zat met het mooiste uitzicht ooit.
Hoe ik bloemen plukte uit de tuin en op de salade deed, terwijl lokale mensen dat idioot vonden. Hoe de lucht kon tintelen in de Andes. Hoe ik over hoge bergpassen reed in onze oude 4×4, bussen en ambulance uit de modder trok. Hoe ontzettend mooi het daar was.
Vandaag neem ik afscheid van mijn laatste werk uit Ecuador. Vandaag heb ik doorgegeven aan de Kamer van Koophandel dat ik geen reizen meer verkoop naar dit schitterende land. Vandaag heb ik een deur gesloten en daarmee gaan er weer nieuwe open. Outdoor Life Coach en alles wat daarmee samenhangt bruist, borrelt, is aan het leven en stromen. Ideeën, voorstellen, samenwerking, trajecten, alles ontstaan.
TribuTrek stond en staat voor mij stil. De laatste maanden geen nieuwe aanvragen gekregen, het seizoen afgesloten met een prachtige groepsreis voor 18 blije mannen. Het is klaar. Het is mooi geweest. En nu pas, terwijl ik dit schrijf merk ik dat dit best groot is voor me.
Ik probeer uit te leggen aan mijn lief wat het voor me betekent. Gaat niet zonder tranen.
Zie nu pas het verband met mijn gevoel en wandeling van vanochtend en het blog wat ik nu schrijf. Ik had toen op dat bankje niet in de gaten wat er precies speelde. Dacht dat het wat nostalgie was. Terug naar huis om te werken. En zonder dat ik het vooraf had ingepland heb ik de papieren geregeld voor KvK, naam gewijzigd op bankrekening. En pas nu vanavond, terwijl ik dit schrijf wordt mijn gevoel van vanochtend ineens duidelijk.
Vandaag laat ik iets los en daar mag ik best even bij stilstaan.
En dus is dit een afscheidsblog. Afscheid van een bedrijf waar ik met zoveel enthousiasme aan begon. Het verkopen van wandeltochten door de Andes. Een droom die uitkwam. Een bedrijf waar ik probeerde van alles te doen, dat ik te breed maakte, weer smal wilde en het eigenlijk niet wist. Een bedrijf waar ik veel van geleerd heb. Een bedrijf waar ik heel blij en ook verdrietig om geweest ben. Een bedrijf van waaruit ik voor veel tevreden mensen schitterende reizen en mooie wandeltochten heb georganiseerd. En dat was mijn droom!
De herfst komt eraan en dit mag ik los gaan laten. TribuTrek gaat door in Ecuador. Op een nieuwe manier, nieuwe richting en zonder mijn bemoeienis. En dat geeft mij weer ruimte, ruimte om verder te gaan met een nieuwe droom.
Zo mooi als wandeltochten organiseren door de Andes destijds was, is nu de droom om te coachen buiten in de natuur van Drenthe.
De droom is al onderweg, het begin is gemaakt. Mijn vorige droom kwam uit en dat geeft me inspiratie om te zorgen dat ook deze uit gaat komen!
Wat ga jij loslaten deze herfst?