Een keer in de maand ga ik lekker op pad ergens in Nederland voor een lange wandeling.
Soms alleen, soms met anderen. Het is net hoe het loopt.
Vandaag stond de NS Wandeling van Wezep naar Zwolle op het programma. Alleen deze keer, met een heerlijk lenteweertje! Na een wat chaotische start van de dag ( OV chip kaart vergeten enzo) begon ik met een kopje thee en het schrijven van een blogje op het station in Meppel. Zit daar wel vaker even te werken zo tussendoor en het is eigenlijk wel knus met allemaal vreemden aan tafel. Iedereen doet z’n ding, af en toe is er een lachje of een groet.
Met de trein naar station Wezep, nooit geweest en sinds vandaag weet ik dat je vanaf het station in Wezep zo op de heide bent. Om één of andere reden was het vandaag overal vrij druk waar ik was. Op de heide waren auto’s en mensen en hooglanders. Het is niet een rustige route waarbij je ver van het gebaande pad gaat en eigenlijk was het ook wel gezellig. Normaal gesproken wil ik meestal weg bij de drukte, diep in de natuur zijn. En toch was dit eigenlijk ook wel leuk, even heel wat anders.
Ik kwam een hele blije mevrouw tegen die me zag en begon te jubelen over het fijne wandelweer.
Ze ging me spontaan vertellen over haar plannen komend weekend. En vond het zo leuk wat ik aan het doen was. En er was een tikje verwarde jongenman die in het Engels tegen me zei “I am sorry I took the pills, really so sorry. But it is just too hard. Please forgive me.” Wat ik natuurlijk direct deed. Ik gaf hem een glimlach en een duim de lucht in. En ik hoopte ondertussen heel erg dat hij niet de IJssel in ging springen.
De tocht nam me mee, via de heide, door een bos met een hoge heuvel en heel veel mogelijke afslagen naar het stadje Hattem. Ook nooit geweest, maar pittoresk met leuke terrasjes die me lonkten en kleine winkeltjes met vast leuke dingen. Verleidelijk maar de rivier riep harder dus liep door naar de IJssel. Helaas was ik net een weekje te vroeg voor het pontje over de IJssel dus ik ging via de grote spoorbrug naar Zwolle. Veel graffiti, dreunende treinen die voorbij kwamen, fietsende pubers en onder me de IJssel.
Het duurde even voordat ik er in kwam vandaag met alle afleiding om me heen. Toch heb ik uiteindelijk een heel stuk lekker gelopen. Stil in het hoofd, genieten van de zon, de licht groene blaadjes die overal uitschieten. Af en toe een foto makend, beetje mijmeren, leuke oefening bedacht met een hoge heuvel en heel veel paden.
En toen ineens ging mijn telefoon uit.
En niet meer aan te krijgen, nog steeds niet trouwens. En ja dan sta je daar ineens zonder route beschrijving, zonder kaart, zonder telefoon, zonder horloge. Ergens aan de buitenrand van Zwolle. Gelukkig wel aan het einde van de spoorburg en ik moest naar het station.
Deze route staat niet heel duidelijk aangegeven dus wel een aanrader als je deze tocht wilt doen om ook even de geprinte versie mee te nemen. Anyway, het leuke van geen telefoon is dat het je aanzet aan tot een beetje creativiteit en vooral contact met andere mensen. En dat deed me weer beseffen dat het leven eigenlijk veel avontuurlijker is zonder die telefoon in ons hand.
Gewoon mensen vragen om de weg.
Wildvreemden aanspreken en vriendelijk om de weg vragen is eigenlijk heel leuk. En iedereen is zo behulpzaam. Twee lieve meisjes zeiden dat ik rechtdoor moest nog heeeeeeeeeeeeel ver. En zo liep ik ineens weer door een mooi park en kwam ik tot mijn verbazing uit aan de rand van een dinopark. Even waande ik me even in de tijd dat het mogelijk was om zulke reuzen tegen te komen onderweg. Ook was er nog een droef uitziende man die me lief vertelde dat rechtdoor niet de juiste weg was. En de gehaaste zakenman die me totaal de verkeerde kant op stuurde.
En toen ineens was ik toch op het station en wist de zeer vriendelijke mevrouw van de NS me te vertellen dat er over vijf minuten een trein ging naar Meppel. En zo zat mijn lange wandeling van deze maand er weer op. Het blijft leuk, elke keer weer een ander stukje Nederland. Even een dagje of paar uur op avontuur met jezelf in eigen land. Je hoeft echt niet ver weg om andere mensen te ontmoeten, nieuwe plaatsen te zien of je te laten verassen. Het is allemaal heel dichtbij. Gewoon nu, vandaag.
Vaak vraag ik aan mensen wat ze meenemen na een dag of gesprek buiten in het bos. Vandaag neem ik mee het blije gevoel dat ik gewoon mag doen wat ik leuk vind. Gewoon mag genieten van het leven. En de zon en de lente. Dus volg ik mijn nieuwsgierigheid en mijn ja-gevoel. En die ja heb ik zeker op soort vrije buitendagen! Dus dit ga ik vaker doen deze lente en zomer.
Ik wens je nog een fijne dag!
P.S. Mocht je ook mee naar buiten willen? Check dan hier mijn volledige aanbod. Je bent van harte welkom.