Het kleine meisje in ons, (of jongetje) wat zich niet gezien, niet gehoord, niet geliefd voelt. Dat meisje wat bang is om alleen te zijn, bang om gevoelens te laten zien, bang omdat ze denkt dat ze het niet alleen kan.
Zolang dit meisje aan het stuur zit, ga jij waarschijnlijk niet doen wat je het liefst zou willen doen. Ga jij niet luisteren naar je intuïtie, gevoel, Human Design, etc.
Zolang dit meisje niet gezien, gehoord en geliefd wordt ga jij waarschijnlijk niet de keuzes maken waarvan je voelt dat je ze mag gaan maken.
Dus het heeft nogal impact, dit deel van ons. Er terwijl we buiten ons blijven zoeken, van workshop naar workshop rennen, van oplossing naar oplossing gaan en graag de controle willen behouden, zit er in ons een klein meisje dat alleen maar gehoord wil worden. Gezien wil worden. Geliefd wil worden. Zodat ze daarna weer kan gaan spelen.
Alleen willen we het verdriet van dit meisje liever niet voelen, de pijn niet onder ogen komen. Vaak omdat we denken dat we erin verdrinken. En toch is dat nu juist de plek waar je mag zijn. Om vervolgens te beseffen dat jij als volwassen vrouw heel goed voor dit meisje kan zorgen en bij haar verdriet kan zijn.
Dus dat is wat we mogen doen, heel goed voor dat kleine meisje in ons zorgen. Haar verdriet horen, haar pijn voelen. En pas als dat meisje veilig is dan kunnen we stappen zetten en keuzes maken.
Is niet perse makkelijk, gaat ook even tijd kosten, is ook nooit helemaal klaar. Het het leven geeft je telkens weer nieuwe situaties waar je deze patronen tegenkomt. Maar stapje voor stapje ga je het steeds beter herkennen en kun je steeds beter voor jezelf zorgen. En dus steeds meer spelen en keuzes maken die bij je passen.
Wil je weten hoe ik je hiermee kan helpen? Check alle mogelijkheden via mijn homepage: www.katriendejong.nl.
