“Mag ik nog een kus, mam?” vroeg zoonlief vanochtend op school. Zijn allereerste schooldag.
Hij had er zin in, naar school gaan. Was blij vanochtend, vrolijk. Hij maakte zich alleen wat zorgen over zelf zijn billen afvegen en maakte dus mooi gebruik van de gelegenheid om het er thuis allemaal even uit te gooien.
Zijn nieuwe fiets rammelde wat en we zaten op weg naar school in een nogal heftige regenbui, maar ook dat mocht de pret niet drukken. Hij vond zijn nieuwe stoeltje, ging zitten met de regen nog uit z’n haar druipend. Grote ogen, rondkijkend naar wat er allemaal gebeurde. Ik drentelde wat rond, hing de luizentas op, maakte een praatje met de juf en mijn grote jongen gaf geen kik.
Gaf hem nog een kus en nog eentje met een knuffel. Fluisterde in zijn oor dat ik trots op hem was. Hij lachte naar me, zijn knuisjes stevig in elkaar op z’n schoot. Ik ging weg, draaide nog eens om, wachtend op een zwaai, roep of toch misschien een huiltje. Dacht dat hij me zag, maar hij keek langs me heen, ging volledig op in het moment.
Trots voelde ik me, een trotse mama. En ook ontroerd. Slik, daar zit mijn knappe jochie van al 4 jaar! Zo maar voor het eerst naar school. Met zijn mooie bruine ogen, haar door de war, z’n broek nat van de regen. Grote ogen, kijkend naar wat er allemaal gebeurde om hem heen.
En ook al bracht ik hem de afgelopen anderhalf jaar 4 dagen per week naar het kinderdagverblijf, dit is toch anders. Bij Els was het warm en veilig, knus, zijn tweede thuis. Dit is een volgende stap, naar een klas vol met andere kinderen, een groot lokaal, nieuwe regels en sociale omgangsvormen. Een volgende stap in het loslaten van mijn kind.
Nu thuis, achter de computer. De wasmachine draait, de regen valt. Ik heb maar een paar uurtjes om te werken en het is zo weer 12:00 uur. Ook voor mij wennen aan nieuwe routine en tijden. En ook al is er veel te doen, ik ga even met een kopje thee door zijn allereerste fotoboek bladeren. Kleine jongens worden groot en als zijn mama vind ik dit een mooi moment om even stil bij te staan.