Het is vrijdagochtend. Afgelopen zondag kwam ik thuis van Into the Wild Deep Dive op Schiermonnikoog. Vier dagen op pad met een kleine groep van drie deelnemers. Vier dagen zwerven door de eindeloze ruimte van het enorme strand. Waardoor je uiteindelijk zelf ook eindeloos wordt.
Na de boot en het opzetten van onze tenten op de camping van Schier begon ons avontuur. Eerst naar het strand waar we ruim de tijd namen om te gronden, te landen, aan te komen. Het delen van intenties. Wat maakt dat je mee bent? Waar verlang je naar? Lopen langs het strand, wat nog vrij vol was naar Schierse begrippen. Stralende zon dan ook. Iedereen nog wat onwennig. Het is spannend een tocht als dit.
Ik tekende een cirkel op het strand en samen keken we naar verschillende levensgebieden. Waar zit je in de winter, de lente, de zomer of de herfst. En wat zorgt er voor dat je daar blijft? Is dat ok of voel je het verlangen om verder te gaan? En daar kwamen de eerste obstakels in beeld. De delen van ons die zeggen dat het beter is om te blijven, dat dat veiliger is. De delen die zeggen wees mar stil, want anders wordt je misschien wel afgewezen. Later maakten we nog kleine kunstwerken op strand. Met willekeurige voorwerpen waar het oog op viel. En daar samen naar kijken. Wat heb je neergelegd, wat valt je op? Wat zien de anderen eigenlijk. En zo langzaam kwamen we dichtbij elkaar. Ontdekte iedereen dat we allemaal zo onze eigen pijn met zich mee dragen en dat het ok is. Juist tijdens dit lange weekend is alles ok en mag alles er zijn. Van de diepste pijn tot het grootste geluk.
Na het eten vertrokken we naar de hoogste duinen van Schier waar iedereen een eigen plek uit kon kiezen. En daar alleen op onze duin zakte de zon heel langzaam weg in de zee en werd het donker om ons heen. Het doet wat met je om alleen ergens in stilte te zitten zonder afleiding. De ene vind het heerlijk en gaat totaal op in het moment en eenheid. De ander loopt tegen stevige weerstand aan en een hoofd dat brult “wat ben je in vredesnaam aan het doen”. Waar het om gaat is het waarnemen van wat er gebeurt. Welke patronen worden er opgestart als je helemaal tot stilstand komt? Wat valt er te voelen wat je niet voelt als je maar constant door gaat? Welke verdriet of welke boosheid is er verstopt in jou waar je liever niet bij wilt stilstaan?
En kijkend naar alle sterren boven ons doken we de tent in. Om daar vroeg in de ochtend om 06:30 weer uit te kruipen. In stilte op weg naar het strand. Na een meditatie stonden we met vier blote vrouwen op het lege strand. Klaar voor een verfrissende ochtendduik. Vandaag was het tijd voor de wandeling naar Willemsduin. Dwars door de Kobbeduinen, naar het monument bij deze laatste hoge duin. Waar we begonnen met lopen zat een vrouw die vroeg: “gaan jullie naar het einde?” Waarop ik heel monter zei: “ja, naar Willemsduin”. “Weet je wel dat er slenken zijn”. Ja hoor dat weet ik”, “nou veel succes” zei ze enigszins cynisch. Waarom dat ontdekten we later. Na een korte wandeling stopten we in het gras met de vraag welke delen van jou houden je weg bij het leven in vrijheid? Wat in jou zorgt ervoor dat je niet doet wat je wilt doen? Dat je je inhoudt? Dat je niet opstaat? En hiermee dook ik één voor één met iedereen het hoge gras in om daar samen in te zakken.
Welke diepe overtuigingen zitten er in jou die je tegenhouden? En wat zit daaronder en daar dan weer onder. Lagen afpellen. Verdriet voelen wat er bij deze oude overtuigingen hoort. Wat voel je als je eigenlijk van binnen denkt dat je er beter niet had kunnen zijn? Of dat je raar bent? Ergens onderweg zijn we allemaal dit soort gedachten gaan geloven, voor iedereen weer anders. En zolang we dit blijven geloven zitten we onszelf in de weg. Deze overtuigingen hoeven trouwens niet weg. Ze hebben je vroeger als kind geholpen met overleven. Maar nu als volwassenen hoef je ze alleen maar te zien. Te erkennen. Te beseffen dat ze er zijn. Dat er een klein meisje of jongetje in je zit dat liefde wil, dat gezien wil worden. En vaak zoeken we dat in de buitenwereld. Maar waar het omgaat is dat je dit zelf kunt. Dat je zelf voor dit kleine kind gaat zorgen. Het accepteren en zien van je diepste gedachten, diepste pijn en verdriet brengt je uiteindelijk meer ruimte, meer vrijheid, meer liefde.
En na deze oefening liepen we dwars door het grassen, bloemen, zoemende bijen. En toen verscheen daar de eerste slenk. Ik keek ernaar en besefte me direct wat de vrouw bedoelde met haar: “ik wens je succes”. De slenk (hier komt het water van de Waddenzee het land in) stond vol met water. Toen ik hier de laatste keer was, was er geen water te bekennen. Alleen modder tot over mijn enkels. We stonden langs de waterkant en keken elkaar aan. Wat gaan we doen.
Prachtig wat er dan gebeurt in het proces van keuzes maken. De een doet bijna direct haar kleren uit om te gaan. Totdat ze vraagt aan de ander wat die eigenlijk denkt. Die lijkt te twijfelen en vraagt zich af of het het wel veilig is, wel verstandig is. De volgende houdt zich stil en kijkt het aan. Ik hak de knoop door en bied aan om als eerste de gaan. Uiteindelijk gaan we twee aan twee. Ik laat me voorzichtig in het water zakken en voel dat ik in de modder zak en dat mijn korte broek waarschijnlijk nat gaat worden. Dus krabbel er weer charmant uit en kleed me uit tot op m’n onderboek voor de tweede poging. Daar gaan we dwars door modderige water tot zeker halverwege onze schenen in de stinkende drek. Stap, nog een stap, een dieper stuk, een gil, hardere grond en we zijn aan de overkant. De andere twee volgen in blote kont met t-shirts hoog opgeknoopt. Vier halfnaakte vrouwen onder de zon, onder de modder, alleen op een verlaten stuk waddeneiland. En wat hebben we gelachen! En zo kwamen er nog vier slenken en een paar waar we over konden springen. Dit dwong ons in het nu, in het moment. Alleen maar daar zijn. Focus op wat je doet. En weer lopen. In een fijne cadans met de prachtige natuur om ons heen. En uiteindelijk bereikten we de zee waar we de modder weer afspoelen.
Na een lange dag was het ’s avonds tijd voor een rondje Human Design. Kort leg ik aan iedereen wat het is en bekijken we onze vier profielen. Waarin zijn we uniek, waarin verschillende we van elkaar. Wat is de beste manier voor iedereen om keuzes te maken? Is het herkenbaar? Waar zitten conditioneringen. Een mooie verdiepende avond.En om 07:00 ging de wekker weer. Tijd om op de fiets te stappen naar paal 7.
Vandaag hebben we een stilte dag vanaf dat we wakker worden. Dus alles is in stilte. Ook het ontbijt wat ieder voor zich doen. In stilte stappen we op de fiets en lopen het pad op, achter de duinen. Ik begin met een lange zintuigen wandeling. Waarbij we alle zintuigen af gaan en onze ademhaling volgen. Waarnemen wat er gebeurt. En er gebeurde van alles. De ene liep achteraan en vond het veel te snel gaan en voelde irritatie. De ander liep weg want wilde harder en alleen is het makkelijker om in het nu te zijn. Na een paar kilometer verscheen er een bankje links waar we konden delen wat er gebeurde. Zonder analyse, zonder verhaal. Alleen maar waarnemen, wat gebeurt er met je. Wat is je patroon? Wat zie je gebeuren.
Vervolgens deden we een oefening waarbij je tegenover elkaar zit. De een ontvangt en kijkt de ander aan en de ander heeft de ruimte om alles te zeggen wat er in haar opkomt. Het begint vaak met ongemak. En ook hier wordt zichtbaar wat er zich zo allemaal in ons hoofd bevind. “Wat zou de ander wel niet denken, doe ik het wel goed, wat irritant dat ze niks zegt”, totdat je langzaam meer in het moment komt. En daar ook vogels zijn, de wind die je voelt. De woorden worden minder. Je bent daar gewoon samen. Helemaal, alleen maar daar. Een traan rolt langs een wang. Hoe vaak gebeurt het nou dat iemand met haar volle aandacht tien minuten bij je is en dat je alles mag delen wat er in je hoofd opkomt. In alle veiligheid. Het gevoel dat alles goed is, dat je helemaal mag zijn zoals je bent.
Tien minuten is overigens best lang om tegenover iemand te zitten. En ook niet voor iedereen perse leuk. Het is ook confronterend. En ook dat mag mee doen. Juist dat is een ingang naar een een deel van jou wat pijn heeft, wat gezien en gehoord mag worden. Ook als het heel boos is. Boos om al die keren dat ze iets deed wat ze liever niet wilde. Boos om al die keren dat ze niet gezien is. En daarna komt het verdriet.
We liepen door in stilte. Eindeloos door. Tot aan het einde van het eiland. De Balg. Waar een blije rode vlag op ons wachten. Hier geen schat te vinden. Wel een keerpunt. We liepen terug nog steeds in stilte. Nu dwars langs het pad achter de duinen. Lopen, lopen lopen, totdat je voelt dat je wel eindeloos door kunt lopen. Helemaal hier in het nu. Gedachten fladderen nog wel rond maar je hoeft niet mee. Je bent volledig compleet, volledig genoeg. Precies zoals je bent. Na dertig kilometer verbraken we de stilte die iedereen eigenlijk heel fijn had gevonden. Omdat die stilte je ruimte geeft waarin je geen sociaal aanvaardbaar gedrag hoeft te vertonen maar jij gewoon jij kunt zijn. Je hoeft je niet te beschermen, niet alert te zijn.
In de avond trokken we kaarten uit het Osho Tarot pak. Ik heb zelden zulke kaarten gezien die zo voor iedereen van toepassing waren. Ook ik schoot vol bij de treffendheid. Samen aan een tafeltje op de camping. Kopje thee. Moe lijf. Mooie kaarten. Delen. Samen zijn.
De laatste ochtend liepen we vroeg naar het strand. Tijd om langzaam terug te keren naar de bewoonde wereld. We deden al staand een meditatie. En toen we onze ogen openden was daar de prachtige opkomende zon. Pal voor ons. Na het ontbijt zaten we samen op de dijk bij de Waddenzee. Wat heeft deze tocht gebracht? Wat is er nog nodig? En eigenlijk was er zo op het eerste gezicht weinig meer nodig. Dus liepen we weer. Om het West. Terug in het ritme van de natuur. Na het oversteken van het enorme strand mocht iedereen in het zand schrijven wat er nog los mocht. En terwijl we samen keken nam de zee de woorden mee. We draalden daar op die plek. Iets mocht er nog gebeuren. Tot een van ons zei, “ik wil graag even door de zee rennen”. En daar ging ze met wapperende haren, kleren nog aan langs de kleine golven in de vloedlijn. En wij wachten haar op. En er mocht nog meer energie uit daar op het strand. We dansten, we schreeuwden, we stampten, we lachten. En toen kwamen we samen. Vier hoofden heel dichtbij elkaar. Het ruisen van de zee op de achtergrond, die constant bij ons was geweest. We zongen samen een prachtig lied waarbij de tranen ons over de wangen liepen. En even was er helemaal niks anders meer dan wij vieren op het strand. Helemaal onszelf. Helemaal goed genoeg. Vrij en in verbinding.
Toen we weg wilde lopen kwamen de laatste restje nog los. Dit moet ik nog even zeggen. Dit moet er nog uit. En zelfs ik kwam kwam op het laatst terug voor een groepsknuffel. Om met tranen op mijn wangen mijn immense dankbaar te delen met deze vrouwen. Dankbaar dat ik dit werk mag doen. Dankbaar voor deze verbinding. Dankbaar voor alles en iedereen die het mogelijk maakt dat wij daar waren.
En nu zit ik vijf dagen later de keukentafel, middenin een verhuizing. Er is een prachtig artikel gemaakt van deze tocht dat begin volgende jaar in een blad zal verschijnen. En ik denk met veel liefde terug aan alle tochten die ik heb gemaakt dit jaar. Alle prachtige vrouwen die ik van zo dichtbij heb mogen ontmoeten. Alle individuele trajecten die er lopen.
Als je ook een keer mee wilt dan vind je alle data voor komende jaar hier. Liever alleen met mij op pad? Ik hoor graag van je. Plannen we samen een kennismakingsgesprek om te kijken of dit iets voor je is. Ben benieuwd naar je verhaal.
Veel liefs,
Katrien