Daar ging ik gisterochtend. Lekker even alleen op pad de natuur in.
Ik ben net verhuisd en weet inmiddels dat ik over 2 maanden weer ga verhuizen. Drukke tijden dus. In alle veranderingen van de afgelopen tijd (bijvoorbeeld van single mama naar samengesteld gezin) heb ik het lastig gevonden om genoeg tijd voor mezelf te nemen. Nu is de vakantie voorbij en heb ik door mijn werk ook weer meer tijd voor mezelf. Tijd om lekker naar buiten te gaan voor een inspiratiewandeling en het maken van foto’s die ik weer kan gebruiken voor mijn werk.
Dus ik ging op pad met een doel, namelijk het ontdekken van het Holtingerveld, mijn nieuwe werkgebied. Een prachtig natuurgebied wat nu bijna mijn achtertuin is. En ik wilde graag inspiratie op doen voor een nieuwe blog.
Al denkend liep ik door het bos, werd steeds blijer van alles wat ik zag.
Genoot van de natuursymboliek en was bezig met het maken van foto’s. Ondertussen struinde ik met telefoon in mijn hand als GPS en fototoestel wat door de heide. En besloot dat ik nog best wat verder weg kon lopen. En net toen ik bij een enorme waterplas kwam en daar een leuke foto van wilde maken, ging mijn telefoon uit.
Gewoon helemaal uit. Ik glimlachte bijna om wat er gebeurde. Dit deed wat met mij.
Ik, de stoere Outdoor coach die regelmatig alleen buiten door het bos struint, stond even onzeker om zich heen te kijken midden in de natuur.
Want, oh nee. Mijn rots in de branding, mijn lifeline met de rest van de wereld had het begeven. Mijn telefoon was uit. Niks geen leuke foto’s meer twitteren over mijn leuke wandelen. Geen appje sturen naar lief. Geen telefoontjes meer beantwoorden. Geen foto’s meer maken. En, niet geheel onbelangrijk, geen GPS meer om me de weg te wijzen in dit nog onbekende gebied.
Interessante uitdaging.
Nu is mijn richtingsgevoel niet heel slecht en weet ik ook dat er allemaal fietsenpaden door het Holtingerveld gaan dus echt spannend was het eigenlijk niet. En toch voelde het als een beetje spannend. Ik ging anders lopen, was meer bezig met de route. Was me bewuster van mijn omgeving, was ik al eerder op dit pad geweest? Ik merkte dat ik spanning voelde en meer op mijn hoede was. Ineens hoorde ik andere geluiden. Hoe idioot! Net alsof die stomme telefoon me ergens voor zou behoeden. Me een soort schijnveiligheid kon geven.
Ik lachte om mezelf, haalde eens diep adem. Keek rond, genoot van het uitzicht. Dacht even logisch na en liep rustig weer verder. En het mooie was dat ik nu totaal niet meer bezig was met werk en blog. Of alle dingen die ik nog moest doen. Of nadenken over ons nieuwe huis. Ik stopte met denken over alle kleine dingen. Ik besefte me wederom dat je zonder telefoon, zonder de lijn naar buiten, veel beter kan loskomen van je dagelijks leven.
Ik kon veel beter écht in de natuur zijn.
En écht de vogels horen fluiten en de winterzon op mijn gezicht voelen. En juist omdat ik helemaal niet bezig was met het bedenken van een blog kwam mijn blog me zomaar toegewaaid.
Volgende keer laat ik de telefoon gewoon thuis als ik ga struinen! Ik heb al die input helemaal niet nodig buiten in de natuur. Een beetje verdwalen in het bos is eigenlijk heerlijk. Avontuur inbrengen in het dagelijks leven mag best.
We proberen allemaal zo veel controle te houden over ons leven.
Alles moet voldoen aan bepaalde verwachtingen en om die uit te laten komen klampen we ons vast aan een soort drang om het leven onder controle te houden. Dit kost zoveel energie. Wat gebeurt er als je het leven wat meer los laat?
Wensen formulieren, plannen maken, doelen stellen, allemaal goed. Vervolgens uitspreken, de wereld ingooien. En dan begint de volgende fase, het ook weer loslaten. Het tijd geven om te groeien en bloeien.
Bij deze een uitnodiging voor jou. Ga eens lekker wandelen in het bos en neem bewust je telefoon niet mee.
Gewoon niet doen. Lekker thuis laten liggen en gaan wandelen zonder input. Laat de dagelijkse wereld even helemaal los. Kijk eens wat er gebeurt. Wat ervaar je? Is het eng, irritant, spannend, leuk, mooi? Wat valt je op in de natuur? Wat zie je om je heen? Waar geniet je van?
Veel plezier!