Brullend hangt ze aan de telefoon.
Het is half zeven, we zitten nog aan tafel. Ik sta op en luister naar de gierende uithalen terwijl ik langzaam de trap op loopt. Mijn hoofd begint direct de wel bekende riedel af te draaien, ik moet iets doen. Wat ga ik doen, wat ga ik zeggen? En terwijl ik me laat vallen op bed en luister naar haar pijn weet ik dat ik helemaal niks hoef te doen.
Dus ik lig en ik luister.
Haar brul is mijn brul. Haar onzekerheid ook de mijne. Snikkend zegt ze me: “ik weet het niet, ik weet het echt niet meer, wat moet ik doen?”. En het enige wat ik haar kan zeggen is: “ga zitten, voeten op de grond en blijf ademhalen. En laat maar komen die golf.” En zo zitten we samen, ademen we samen. En een moment wat heel lang lijkt te duren zijn we samen die golf. En dan gaat de golf weer terug naar de oceaan. Hij wordt kleiner, de ademhaling rustiger, haar stem weer vaster. “Dank je wel” klinkt er door de lijn en we hangen weer op. Zonder verhaal. Zonder advies. En zo kan ik dit ook bij haar.
Het avontuur van het leven.
Het surfen op de golven van verdriet, pijn, vreugde, liefde, boosheid. We zijn zo geneigd om weg te blijven bij al deze hoge golven, vooral van die we over het algemeen als negatief ervaren. En hierdoor ook bij juist bij intense vreugde. Want het ene kan niet zonder het andere.
Tijdens het vormgeven van mijn nieuwe reizen heb ik nagedacht over wat spiritualiteit nu eigenlijk voor me betekent. Het is een groot woord, wat voor vele mensen andere betekenissen heeft. Er zijn vele verschillende methoden om te komen bij je diepste kern, bij Zijn, bij het universum, liefde, je ware natuur. Bijvoorbeeld de zweethut, ceremonies zoals Ayahuasca en San pedro, door meditatie, vasten, Human Design en ook door het wandelen/zijn in de natuur. En zo zijn er nog veel meer ingangen.
Uiteindelijke is je hele leven eigenlijk een ceremonie of een meditatie.
Je hoeft alleen maar aanwezig te te zijn. En te kijken wat er om je heen gebeurt en wat dit doet met jou. Nu is dit niet altijd even makkelijk dus hulpmiddelen zijn wat mij betreft een prima manier om steeds bewuster in het leven te staan. Zodat je spiritualiteit ook gewoon in het dagelijks leven kan toepassen en niet alleen tijdens de ceremonies, reizen en meditaties. Waar daar gaat het tenslotte toch om? Het dagelijks leven. Hoe deal je met alles wat er op je pad komt?
Zo zat ik afgelopen maandag op Yoga les en ik vond het zwaar. Weerstand! En wat gebeurt er, in mijzelf begin ik te foeteren op Wies (mijn yogajuf, die hier hartelijk om gaat lachen). Dit doe je toch niet, zo’n zware oefening aan het einde van de les, idioot gedoe, waarom ben ik hier eigenlijk, doe mij maar Yin Yoga, veel meer ontspanning. Na de les grinnik ik, zo herkenbaar dit stuk. Bij weerstand komt mijn arrogante ik omhoog, die zich ver verheven voelt ten opzichte van de rest van de wereld en zeker alles beter weet. Mijn eiland waar alles wat ik denk en doe cool en goed is. Ik lach vriendelijk naar dit stukje van mij. Ik ken haar als geen ander, maar weet ook dat zij nu geen hoofdrol meer heeft in mijn toneelstuk.
Degene naast mij beleeft dit moment totaal anders.
Zij twijfelt aan zichzelf en vraagt zicht af of ze de enige is die het niet kan. “Zie je wel het is te zwaar” en ze duikt als het ware een gat in wat ze voor zichzelf graaft. En zo hebben we allemaal onze totaal eigen belevingswereld gebaseerd op oude overtuigingen en gedachtenpatronen.
En ze mogen allemaal mee doen. Net als de brul van pijn door de telefoon. Oneindige golven in een oceaan. En het toffe er van is, ze zijn allemaal tijdelijk! Ja echt allemaal. Ook de leuke, dus ook daar hoef je niet aan vast te houden.
Dus hoe diep je ook zit, of jubelend je ook bent vandaag, er komt een einde aan.
Na de winter komt de lente, ook dit jaar. En zo zijn ook wij de natuur. En wat mij betreft is dit hele proces spiritualiteit. En iedereen heeft zo zijn of haar eigen voorkeuren om bij dit proces te komen.
En mijn voorkeur gaat uit naar reizen en wandelen. Soms in combinatie met ceremonies en meditaties maar vooral met de natuur, het wandelen en de verwondering. Hoe deal je met de situaties om je heen, wat wil je omgeving je zeggen, de mensen, de natuur, het pad?
En ook deze ingang neemt je mee naar die onderstroom die er altijd is, zodat je van daaruit in het leven kunt staan.
Dus op naar mooie, nieuwe avonturen!
Liefs,
Katrien