Je hoort en leest het vaak tegenwoordig. Kom uit je comfort zone. That’s where the magic happens.
Wat is dat eigenlijk, je comfort zone? Voor mij zijn het de plekken waarin je je vol vertrouwen in beweegt. Zowel letterlijk fysiek, maar ook de gedachten die je kent, gevoelens die je voelt, situaties waarin je je begeeft, etc. Het is niet spannend. Het is comfortabel. Het is prima, het is wat je kent. Het is wat je waarschijnlijk al lang zo doet en voelt. Je zou in deze staat makkelijk de rest van je leven kunnen blijven. Geen probleem.
Als je het mij vraagt alleen wel een beetje saai. Maar dat is mijn mening. Ik heb in het verleden wel een paar flinke passen gemaakt uit mijn comfort zone. Zo voelde ik de behoefte om in Zuid-Amerika te gaan wonen en werken. Ik weet nog dat ik zelfs het werk als reisbegeleider of hostal manager pas leuk vond als er iets misging. Anders werd het saai. Zo heb ik weleens een groep van 18 toeristen dwars door een blubberige aardverschuiving laten lopen naar een andere bus. Of zelf met een oude 4 x 4 al glibberend een ambulance uit de modder getrokken. Dat waren dingen waar ik warm voor liep. Een probleem, iets nieuws om op te lossen. Op een gegeven moment werd het in mijn persoonlijke leven net wat te spannend. Ik kwam terecht in zones die een stapje te ver lagen buiten mijn comfort zone. Toen werd het tijd om aan mezelf te gaan denken.
Inmiddels heb ik de tijd van stoere Andes ritten, wonen op afgelegen plekken, me redden in een andere cultuur voor nu even achter me gelaten. Er kwam een fase waarin ik juist erg veel behoefte had aan een veilige zone voor mij en zoonlief. En dat is natuurlijk Nederland. Hoe veilig kan het zijn! Dus heerlijk.
Echter, ik zou ik niet zijn als ik dan toch ergens op een bepaalde manier weer een beetje die spanning op wil zoeken. En nu op een andere manier. Gewoon hier, in het dagelijks leven. Dingen doen waar je je net even oncomfortabel bij voelt. Het moment van beseffen dat je dat voelt en het dan toch doen. Vaak met mooie resultaten. Fijne gesprekken. Nieuwe contacten. Verbinding. Intimiteit. Maar ook op je 37ste achterover koppeltje duikelen op een klimrek. Nee durven zeggen als iedereen ja zegt. Je volledige boosheid durven laten zien. Of in contact met een ander de tranen over je wangen laten lopen en toch blijven kijken. 3 dagen stil zijn met mensen die je niet kent. En soms wordt het ook mij te spannend, of is de stap te groot en zeg ik nee, nog niet.
Je kunt er voor kiezen om het leven heerlijk overzichtelijk en saai te houden. En toch wil ik je graag uitdagen om net even een tikje over die grens te gaan. De grens op te zoeken. En dat kan op vele verschillende manieren, die voor iedereen anders zijn. Het leven wordt er mooier door. Het is de slagroom op de taart. Het brengt je avontuur in kleine dingen. Zonder dat je naar Zuid-Amerika hoeft te verhuizen. Gewoon hier en nu, vandaag.
Voel je het wel en vind je het lastig? Wordt je tegengehouden door angst voor oordelen van andere mensen of angst die in jezelf zit? Bel me!