“Mama, ik mis je zo” huilde mijn jonkie gisteravond door de telefoon. “Ik wil naar huis”. Slik.
Zoonlief vanaf vandaag 4 jaar, is voor het eerst alleen op vakantie met zijn vader uit Ecuador. Een paar dagen Schiermonnikoog. Veilig, makkelijk, leuk voor kinderen. Zijn vader is hier al een paar dagen zodat ze een beetje aan elkaar konden wennen. In het echt is het toch anders dan via Skype.
Afgelopen woensdag op Schiphol. Vader en zoon zagen elkaar. Zoonlief sprint op hem af, valt hem in de armen. Ik keek toe en was ontroerd. Deze mannen die elkaar maar 1 keer per jaar zien, hebben een band. Een band die alleen zij hebben. Hoe ver, lastig, ingewikkeld soms dan ook de band is er. Wayra straalde, glimde, giechelde achterin de auto op weg naar huis met zijn papa.
Ik weet dat de band er is en dat papa op zijn manier zijn best doet om goed voor zijn zoon te zorgen. En toch zou ik het liefst nu in de auto springen, naar Lauwersoog rijden, de boot nemen en m’n kind vasthouden. En ik ga het niet doen.
Het beste wat ik nu kan doen is ze dit samen laten oplossen. Heb inmiddels sinds gisteravond niks meer gehoord dus dat is een goed teken. Ik weet dat hij deze week volgestopt wordt met snoep, al onze regelmaat de prullenbak ingaat en alle regels verdwijnen. En hoe lastig dat allemaal ook is kan ik niks anders doen dat het loslaten.
Hij is ook 50% zijn vader en hij heeft een vader. Die, ook al is het maar 1 keer per jaar naar hem toe komt en bij hem is. Dit kan en mag ik hem niet en nooit onthouden. Dus ik doe mijn best om niet te veel te mopperen, om deze man de ruimte te geven in mijn huis (soms herinner ik me weer even de Spaanse scheldwoorden die we op elkaar afvuurden). Laat me knuffelen door mijn lief die snapt hoe lastig ik dit vind. Praat ik erover met mijn ouders die hem en de situatie ook goed kennen.
Voor nu laat ik het los. Probeer te genieten van een avond zonder kinderen, een ochtend rustig wakker worden. Lekker door de week naar een etentje bij vrienden en morgen lang doorwerken met fijne collega’s.
En soms, heel soms mag ik van mezelf ook best even verdrietig zijn en voelen wat dit alles met mij doet. Ook al weet ik dat het goed is, loslaten is niet altijd even makkelijk.