De afgelopen tijd ben ik me er van bewust geworden dat ik nog steeds af en toe ja zeg, terwijl ik diep van binnen nee voel.
Ken je dat? Bij mij gaat het vaak heel snel. Te snel. Er komt meestal te snel een ja uit me. Als een soort automatisme. Als antwoord op een vraag waarop ik gewend ben ja te zeggen. En later voel ik dan een nee en dan zegt mijn hoofd “ja, niet zeuren nu”. En doe ik het toch, terwijl ik het heel diep van binnen eigenlijk niet wilde.
Ongeveer 3,5 jaar geleden maakte ik kennis met het Human Design systeem. Prachtig. Je vult je geboortedatum, geboortetijd en plaats in en volgens krijg je een kaart. Dit kun je trouwens zelf hier doen: www.jovianarchive.com. Uit deze kaart rolt je strategie voor het leven en een innerlijke autoriteit die hieruit volgt. Nu heb je niet zoveel aan die kaart zonder iemand die het aan je uitlegt. Ik heb destijds een reading gedaan bij Surrenda Kuut (zeer aan te raden, zie: www.hooptegeven.nl). En wat zij me vertelde was echt heel kloppend, het klopte aan alle kanten. Human Design blijft voor mij een systeem waar ik telkens weer uitkomt. Een soort einde van de lijn. Je hoeft niemand te volgen. Je kunt er alleen mee experimenteren.
In mijn geval (ik ben een manifesting generator met emotionele autoriteit), betekent dit vooral wachten.
Wachten op wat er in mijn leven verschijnt en hier een response op geven. Een ja of een nee uit mijn buik. En omdat ik een emotionele autoriteit heb moet ik nog langer wachten, wachten tot het duidelijk wordt. Want ik zeg het ene moment heel snel ja, terwijl ik de volgende dag denk neeeeeee. En die golven heb ik altijd, dat is zo ongeveer de enige zekerheid die ik heb, mijn emotionele golven. Dus voor mij is het aan te raden een nachtje te slapen over dingen, of veel nachtjes, totdat de golf langzaam stopt en het antwoord een tijdje hetzelfde blijft.
Dus wachten, wachten en wachten. Lekker dan als ondernemer.
En toch merk ik dat telkens als ik rust in wachten dat er iets gebeurt. Er schuift iets, er komt altijd iets, dingen komen altijd weer in beweging. Waarheen? Geen idee. Maar ik leer steeds meer te vertrouwen op mijn eigen ja en mijn nee. En voel een steeds grotere behoefte om daar op mee te bewegen. En dat zorgt voor deining. Voor verandering. Niet alleen voor mij, ook voor de mensen om mij heen. Wachten betekent overigens niet niks doen. Met wachten bedoel ik rustig doorgaan met het leven, gewoon zijn met wat er is.
Ik merk dat ondanks dat ik eigenlijk de afgelopen jaren steeds meer mijn eigen gevoel heb gevolgd, het nog meer kan. Nog authentieker, nog meer mijn eigen weg, nog eerlijker. Naar mezelf en naar buiten. En oei, daarmee raak ik weer een ander niveau van kwetsbaarheid. Met mijn billen bloot. Niet meer reageren vanuit hoe ik denk dat het hoort, vanuit aannames over de ander, vanuit angst voor afwijzing. Maar reageren op datgeen ik diep van binnen voel. En dat betekent volledig eerlijk durven zijn, ongeacht de gevolgen.
Nu denk je misschien, ach eerlijk, ik ben toch heel erg eerlijk. En toch vraag ik je om eens diep van binnen te kijken en te voelen of je dat echt volledig bent? Naar jezelf en naar de mensen om je heen?
Bij mij werkt mijn lijf als een soort alarmsysteem.
Ik heb een aantal plekken die me vrijwel direct laten weten als er iets aan de knikker is. Als ik te lang ergens mee door ga op een manier die niet kloppend voor me is. En daar kan ik op vertrouwen. En als ik daar naar luister, het volg, aandacht geef, dan verdwijnt het weer. Spanning lost op, er is meer ruimte.
Voor mij betekent dit onderzoek van de afgelopen tijd in ieder geval dat ik ruimte nodig heb. Vooral veel ruimte. Het gaat om ruimte in mij en om mij heen. Ik ben een individueel persoon, behoorlijk zeg maar. Een hoort hermit bijna. Ik vind het heerlijk om alleen te zijn. En heb het ook nodig. Zodat vanuit die ruimte dingen op kunnen borrelen en ik mijn eigen ja en nee kan voelen.
En de kunst is vervolgens om dit dan niet alleen te doen.
Maar in verbinding te blijven met de mensen om me heen. Dus uitspreken waar ik naar verlang, uitspreken wanneer ik nee voel, mogelijkheden onderzoeken. Met ruimte en tijd om te kunnen voelen wat mijn ja’s en nee’s zijn. En waar vind je die ruimte beter dan buiten in de natuur?
Al luisterend naar mijn klanten merk ik dat dit een basis behoefte is van heel veel mensen. Ruimte en rust. Om te luisteren naar gevoel, naar de ja’s en de nee’s. Verstopt soms, lagen diep. Maar ze zijn er, als je thuis komt in jezelf.
Afgelopen week was ik met een klant bij een heel mooi ven, midden in het bos. Het was rustig. We zaten op een bankje met een mooi uitzicht. En daar zijn we heel lang blijven zitten. Want daar op dat bankje speelde alles zich af. De behoefte om weg te lopen, de boosheid omdat iemand een peuk had weggegooid in het bos, de ergernis over mensen die er aankwamen lopen en tussen dat alles door de stilte, kalmte en rust. Gewoon even helemaal niets. Een leeg hoofd en een blij hart. Meditatie in de buitenlucht. En alles waardoor hij weg wilde van die plek was een afspiegeling van wat er gebeurde in zijn leven.
Nu ben ik natuurlijk wel benieuwd naar hoe het is met jouw ruimte?