Het is 07:30, zacht grijs ochtendlicht valt mijn kamertje binnen. Mijn wekker is net gegaan, er begint weer een nieuwe dag in de sneeuw. Ik sta op en loop onze gezamenlijke kamer in. Een aantal vrouwen uit de groep is al wakker, kletst wat samen. De geur van verse koffie trekt door ons gezellige huis. Om 08:00 komen we samen en starten we de dag met een korte meditatie, een oefening en een eerste deelronde. Wat gebeurt er in je hoofd, je hart, je buik. Luisteren naar elkaar, zijn met elkaar, ruimte geven en nemen. Om 09:00 roept Ruben onze vrolijke gids dat ons ontbijt klaar staat. We staan in de rij voor havermout, gekookte eitjes, broodjes, een fijne basis voor de buitendag die voor ons ligt.
Na zes dagen samen zijn hebben we een fijne routine gevonden. Zes dagen hebben we buiten gespeeld in de sneeuw. En wat was het tof! We begonnen met vier dagen op avontuur met sneeuwschoenen. Vanwege de relatief warme temperaturen (rond het vriespunt) waren de sneeuwcondities behoorlijk uitdagend te noemen.
Als groep maakten we een diep spoor in de sneeuw waarbij vooral degene voorop de zwaarste taak had. Dwars door het bos, over de heuvels, langs de meren gingen we. Van het pad af, op kaart en kompas door de natuur. Vaak in stilte, soms onderbroken door schaterend lachen als er weer eens iemand viel in de meest uitdagende posities. Zo kwam ik zelf in een diep sneeuwgat terecht waarbij mijn voet ergens onder me in een gat bungelde. Probeer dan maar eens alleen omhoog te komen met een enorme sneeuwschoen aan.
Na aankomst op de plek van bestemming was er altijd een sauna! De heerlijke Finse sauna. Ik zal je zeggen, ik mis het. Die sauna waar je zelf het vuur aansteekt, berkenbast klein maakt, houtjes hakt, het vuur heter en heter maakt. Totdat het water begint te sissen als het de stenen raakt. De opgietingen waarbij je de warmte voelt branden op je huid. Ontspanning voor de spieren, het hoofd. En als het echt niet meer uit te houden is, een plons koud water over je hoofd of een duik in het door onszelf gemaakte ijswak. Staand op een trapje, leunend tegen het ijs achter je. En dan rustig blijven ademenen. Om je heen kijken. Genieten van de stilte, de sneeuw. De blik vangen van degene die met je mee is. Voelen dat je leeft. Eenmaal uit het wak het vuurtje voelen in je buik. Nog even bloot op het ijs staan en dan terug via het gladde paadje voor nog een rondje gloeiend hete sauna.
Elke avond smulden we op heerlijk eten wat voor ons klaarstond en daarna kwamen we weer samen. We werkten met verschillende kaarten, voerden mooie gesprekken, verkenden samen waar we door getriggerd worden, deelden wat we moeilijk vinden en werden steeds zachter en zachter. En de volgende dag nog een keer. Een heerlijk ritme van buitenspelen en verbinding maken met jezelf, de ander en de natuur om je heen.
De laatste twee dagen kregen we gliding snow shoes, die kun je zien als een soort toerski’s. Voor de één een uitdaging, voor de ander heel veel pret. Op de laatste dag staken we een heel stil groot wit meer over. Ik hing een beetje achteraan. Heel rustig, in flow, in balans met mijn lijf zoefde ik over de sneeuw en het ijs. Wat een ruimte, wat een vrijheid. Een traan liep over mijn wang. De eenvoud, de stilte, de hele dag buiten zijn, verbinding voelen met de natuur, wat doet het toch goed, elke keer weer. De groep was me al voor toen ik aankwam bij onze lunchplek, een eenvoudige houten overkapping met een vuurplaats aan de rand van het meer. Het vuur brandde al, soep en ketels met water werden opgewarmd boven de vlammen.
We deelde nog een lach, een verhaal, maakten thee van dennennaalden. Op het laatste stuk terug naar huis genoten een paar van ons nog van het spelen in de sneeuw. Kleine heuveltjes af skiën. Voorover vallen met je gezicht plat in je sneeuw, je armen tot je oksels verstopt in de sneeuw en je voeten in de lucht met 2 ski’s eraan. En ook nog ergens twee stokken.
We lieten ons voorover in de sneeuw vallen om sneeuwengeltjes te maken, deden een sneeuwballen gevecht, gingen nog een keer de sauna in, een laatste dip in het ijswak, de afrondende avond met mooie woorden. En toen kwam de ochtend. We liepen samen nog één keer het meer op in stilte. Gaven elkaar een dikke knuffel in de sneeuw. Maakten samen het huis schoon.
Eenmaal voorin het busje dat ons naar het vliegveld bracht, terwijl we wegreden uit “ons” bos, de heuveltjes, de meren, de rivieren werd ik overspoeld door tranen. Ik voel ze nu weer nu ik dit schrijf. Wat een heerlijke, prachtige, diepe week hebben we gehad samen. Dank mooie, lieve vrouwen voor jullie moed, jullie kwetsbaarheid, jullie openheid.
Deze tocht gaat er zeker nog een keer komen volgend jaar. De vertrekdatum is 23/02/25. Voel maar eens of dit iets voor jou is!
